Stem op een vouw: “Ik ben blij om te zien dat steeds meer partijen vrouwen op de kieslijst hebben”
Devika Partiman, founder www.stemopeenvrouw.nl
|
Vlak voor de verkiezingen gaan Mr & Mrs Oasis in gesprek met Devika Partiman, voorzitter en initiatiefnemer van stichting Stem op een Vrouw. Ze zet zich in om de representatie en emancipatie van vrouwen in de politiek en andere sectoren te verbeteren. In 2019 ontving ze de Ribbius Peletier-penning voor haar verdienste op het gebied van vrouwenemancipatie.
Raja: Je zet je in voor genderdiversiteit en -emancipatie van met name vrouwen van kleur. Wanneer merkte je dat die representatie niet optimaal was in Nederland?
Devika: Dat kwam voort uit de strijd tegen Zwarte Piet. Dat was voor mij een enorme eyeopener. Vooral de jaren daarna, toen er een ruzie over dit onderwerp ontstond. Politici zeiden alleen maar ‘het is aan de samenleving’ en dat was voor mij een moment waarop ik besefte: oké, dus omdat er nauwelijks zwarte politici zijn, op dat moment zaten er nul in de Tweede Kamer - nu nog steeds trouwens -, voelden ze zich totaal incapabel om daar iets zinnigs mee te doen. Toen ik me er in de jaren daarna meer mee bezig ging houden, begon ik in te zien waar de andere gaten liggen, zoals gebrek aan vrouwen.
Khalid: En waaraan merk jij dat de samenleving en de overheid nu toch wat dichter bij elkaar staan en dat de discussie beter gevoerd wordt?
Devika: Aan het begin werd gezegd ‘we kunnen er niet zo veel mee’ en ‘het is niet aan ons’. Nu zie je vaak knullige pogingen om toch iets te doen rond thema’s als inclusie. Over racisme werd dit jaar voor het eerst gedebatteerd in de Kamer, en dan gaat het over vragen als ‘bestaat het in Nederland?’ en dan denk ik echt… Maar er worden wel stappen gemaakt, en het is denk ik makkelijk om je te laten afleiden van de heftigheid van het debat, maar het debat is echt gegroeid de laatste jaren.
Khalid: Wat voor rol hebben media en social media als het gaat om het debat over gelijkwaardigheid en racisme?
Devika: Ik zou graag zien dat er wat meer feitelijk verslag wordt gegeven. Als ik het bij mijn expertise politiek houd, zie je een paar kleine partijen in de Tweede Kamer waarvan sommige heel extreme opvattingen hebben. Juist die krijgen buitenproportioneel veel aandacht. Zij begonnen heel klein, maar ze hebben veel meer aandacht gekregen dan andere partijen, waardoor ze nu heel erg gegroeid zijn. Dat soort ontwikkelingen vind ik lastig. Media moeten zich ervan bewust zijn dat de aandacht ongelijk verdeeld wordt en de grootste schreeuwers veel podium krijgen. Het voelt alsof de rust om het gesprek aan te gaan niet echt wordt opgezocht, maar juist de extremen.
Raja: In de VS heeft een grote groep vrouwen van kleur, bekend als the Squad, die staan voor een nieuwe generatie politica, via social media een enorm bereik. Wat moet er in Nederland gebeuren voordat we de representatie van vrouwen op orde hebben in de politiek?
Devika: Dit soort dingen, samenwerken. Zo zijn we met Stem op een Vrouw begonnen met vrouwen letterlijk zichtbaar maken. Want in Nederland gaan we heel ouderwets om met wie we aandacht geven in de politiek, het zijn bijna altijd de lijsttrekkers en dat zijn dan weer bijna altijd witte mannen. Dat is een cirkel die niet wordt doorbroken.
Khalid: Veel politieke partijen willen vrouwen (van kleur) naar voren schuiven, maar het discours is heftig. Jonge vrouwen worden harder afgebrand in de samenleving.
Devika: Klopt. Vrouwelijke journalisten, artiesten en politici zijn het zwaarst de lul, om het maar even zo te zeggen, en vrouwen van kleur nog meer. Dus het is echt geen leuke taak. Je moet er zin in hebben, en niemand heeft hier zin in. Dus dat is een heel rare tegenstelling.
Raja: Die drempel is en blijft dus hoog voor veel vrouwen. Hoe komt dat?
Devika: Je benoemt een veelvoorkomende angst, van ‘als ik die stap neem, wat haal ik me dan allemaal op de hals?’ Veel mensen hebben geen politieke omgeving, dus als je familie zoiets heeft van ‘politici zijn allemaal dieven’ en jij zegt ik ga de politiek in, en jij hebt niet de steun van familie en vrienden, dan is dat ook al een probleem. Maar ook de externe bedreigingen, de partijcultuur en heel vaak de basisdingen. ‘Ik wil best iets betekenen, maar ik weet niet echt wat politiek is.’ Of: ‘ik voel me bij geen enkele partij thuis, dus hoe werkt dat dan?’ Niemand biedt die basisoriëntatie, want politieke partijen geven het alleen aan je als je lid bent. En lid worden, dat doe je niet als je niet weet bij welke partij.
Khalid: Hoe groot is de rol van de juiste rolmodellen op de juiste plek voor de toekomst van dit land?
Devika: Heel groot. Ik denk dat dat onderschat wordt. Een anekdote van Jacinda Ardern, de eerste vrouwelijke premier van Nieuw-Zeeland, is een grappig voorbeeld. Zij vertelde dat ze weleens opmerkingen krijgt van ouders, dat hun zoontje vraagt ‘kan ik ook premier worden?’ Het mechanisme dat er ontstaat als je iets ziet - er is maar één premier en dat is een vrouw – heeft als gevolg dat je als jongetje gaat denken ‘oh, dan kan ik dat misschien niet worden’. En zo werkt het voor alles en iedereen. Door niet genoeg verschillende mensen naar voren te schuiven, ben je verantwoordelijk voor het doodmaken van een aantal fantasie-opties bij kinderen.
Raja: We staan aan de vooravond van de verkiezingen, hoe gaan vrouwen, met name vrouwen van kleur, die Kamer straks bestormen?
Devika: Ik ben blij om te zien dat steeds meer partijen vrouwen op de kieslijst hebben. Nu moet er alleen nog op ze gestemd worden. Wat wij met Stem op een Vrouw zeggen is ‘kijk vooral ff verder dan je neus lang is wie er allemaal op die lijst staan’. We hebben op onze site Stem op een Vrouw een overzicht met welke vrouwen allemaal verkiesbaar zijn. Ons advies is om niet automatisch op de eerste vrouw op de lijst te stemmen, want die komen er meestal wel in. Als je kijkt bij de vrouwen die lager op de lijst staan, dan kun je daar iemand zoeken die bij je past. En als we op die manier gaan stemmen, dan worden er als het goed is meer verschillende vrouwen verkozen. En we moeten ervoor uitkijken dat we niet te snel gaan denken: ‘ik vind haar wel goed, maar ik vind haar te heftig’. Laten we beseffen dat we het iemand moeten gunnen of dat we ons eigen ongemak opzijzetten.
Khalid: Waar ligt dat aan denk je? Dat mensen er al van uitgaan dat iets heftig is omdat het anders is?
Devika: Dat is al eeuwenlang gaande. In de tijd van de Verlichting werden schedelmetingen gedaan om te bewijzen dat zwarte mensen dichter bij apen stonden, en probeerden wetenschappers te beargumenteren dat vrouwen minder rationeel waren. Het zit dus superdiep.
Raja: We hebben het net even over de rol van de media gehad, dat het heftig kan zijn voor vrouwen die zich uitspreken tegen sociale ongelijkwaardigheid. Hoe gaan jullie om als die heftigheid vanuit de samenleving via media op die vrouwen terechtkomt?
Devika: We zijn aan het kijken of we een goede handleiding kunnen maken voor politieke partijen hoe ze hiermee kunnen omgaan. Je kunt niet voorkomen dat het gaat gebeuren, maar je moet wel een vangnet hebben. En je moet elkaar leren kennen. Als je daar in je eentje staat en niemand anders kent met wie je erover kunt praten, dan sta je al 10-0 achter. Dus we proberen via trainingen, events en een mentorprogramma te zorgen dat kandidaten elkaar van tevoren kunnen leren kennen. Maar het blijft een flinke taak voor media en social media om hier strengere richtlijnen op te zetten.
Raja: Heb je zelf nog politieke ambities?
Devika: Ja. Op dit moment ben ik heel blij met hoe we het met de stichting doen en kan ik daar veel energie in steken om andere vrouwen de politiek in te helpen, maar in de toekomst hoop ik ook zelf die stap te maken. Ik hou van leidinggeven, en mijn voorbeeld op dat gebied is Hedy d’Ancona, want zij is ooit als activist direct gevraagd als minister. Dat lijkt me interessant, om een bestuurlijke functie te hebben in de politiek.
Raja: Je zet je in voor genderdiversiteit en -emancipatie van met name vrouwen van kleur. Wanneer merkte je dat die representatie niet optimaal was in Nederland?
Devika: Dat kwam voort uit de strijd tegen Zwarte Piet. Dat was voor mij een enorme eyeopener. Vooral de jaren daarna, toen er een ruzie over dit onderwerp ontstond. Politici zeiden alleen maar ‘het is aan de samenleving’ en dat was voor mij een moment waarop ik besefte: oké, dus omdat er nauwelijks zwarte politici zijn, op dat moment zaten er nul in de Tweede Kamer - nu nog steeds trouwens -, voelden ze zich totaal incapabel om daar iets zinnigs mee te doen. Toen ik me er in de jaren daarna meer mee bezig ging houden, begon ik in te zien waar de andere gaten liggen, zoals gebrek aan vrouwen.
Khalid: En waaraan merk jij dat de samenleving en de overheid nu toch wat dichter bij elkaar staan en dat de discussie beter gevoerd wordt?
Devika: Aan het begin werd gezegd ‘we kunnen er niet zo veel mee’ en ‘het is niet aan ons’. Nu zie je vaak knullige pogingen om toch iets te doen rond thema’s als inclusie. Over racisme werd dit jaar voor het eerst gedebatteerd in de Kamer, en dan gaat het over vragen als ‘bestaat het in Nederland?’ en dan denk ik echt… Maar er worden wel stappen gemaakt, en het is denk ik makkelijk om je te laten afleiden van de heftigheid van het debat, maar het debat is echt gegroeid de laatste jaren.
Khalid: Wat voor rol hebben media en social media als het gaat om het debat over gelijkwaardigheid en racisme?
Devika: Ik zou graag zien dat er wat meer feitelijk verslag wordt gegeven. Als ik het bij mijn expertise politiek houd, zie je een paar kleine partijen in de Tweede Kamer waarvan sommige heel extreme opvattingen hebben. Juist die krijgen buitenproportioneel veel aandacht. Zij begonnen heel klein, maar ze hebben veel meer aandacht gekregen dan andere partijen, waardoor ze nu heel erg gegroeid zijn. Dat soort ontwikkelingen vind ik lastig. Media moeten zich ervan bewust zijn dat de aandacht ongelijk verdeeld wordt en de grootste schreeuwers veel podium krijgen. Het voelt alsof de rust om het gesprek aan te gaan niet echt wordt opgezocht, maar juist de extremen.
Raja: In de VS heeft een grote groep vrouwen van kleur, bekend als the Squad, die staan voor een nieuwe generatie politica, via social media een enorm bereik. Wat moet er in Nederland gebeuren voordat we de representatie van vrouwen op orde hebben in de politiek?
Devika: Dit soort dingen, samenwerken. Zo zijn we met Stem op een Vrouw begonnen met vrouwen letterlijk zichtbaar maken. Want in Nederland gaan we heel ouderwets om met wie we aandacht geven in de politiek, het zijn bijna altijd de lijsttrekkers en dat zijn dan weer bijna altijd witte mannen. Dat is een cirkel die niet wordt doorbroken.
Khalid: Veel politieke partijen willen vrouwen (van kleur) naar voren schuiven, maar het discours is heftig. Jonge vrouwen worden harder afgebrand in de samenleving.
Devika: Klopt. Vrouwelijke journalisten, artiesten en politici zijn het zwaarst de lul, om het maar even zo te zeggen, en vrouwen van kleur nog meer. Dus het is echt geen leuke taak. Je moet er zin in hebben, en niemand heeft hier zin in. Dus dat is een heel rare tegenstelling.
Raja: Die drempel is en blijft dus hoog voor veel vrouwen. Hoe komt dat?
Devika: Je benoemt een veelvoorkomende angst, van ‘als ik die stap neem, wat haal ik me dan allemaal op de hals?’ Veel mensen hebben geen politieke omgeving, dus als je familie zoiets heeft van ‘politici zijn allemaal dieven’ en jij zegt ik ga de politiek in, en jij hebt niet de steun van familie en vrienden, dan is dat ook al een probleem. Maar ook de externe bedreigingen, de partijcultuur en heel vaak de basisdingen. ‘Ik wil best iets betekenen, maar ik weet niet echt wat politiek is.’ Of: ‘ik voel me bij geen enkele partij thuis, dus hoe werkt dat dan?’ Niemand biedt die basisoriëntatie, want politieke partijen geven het alleen aan je als je lid bent. En lid worden, dat doe je niet als je niet weet bij welke partij.
Khalid: Hoe groot is de rol van de juiste rolmodellen op de juiste plek voor de toekomst van dit land?
Devika: Heel groot. Ik denk dat dat onderschat wordt. Een anekdote van Jacinda Ardern, de eerste vrouwelijke premier van Nieuw-Zeeland, is een grappig voorbeeld. Zij vertelde dat ze weleens opmerkingen krijgt van ouders, dat hun zoontje vraagt ‘kan ik ook premier worden?’ Het mechanisme dat er ontstaat als je iets ziet - er is maar één premier en dat is een vrouw – heeft als gevolg dat je als jongetje gaat denken ‘oh, dan kan ik dat misschien niet worden’. En zo werkt het voor alles en iedereen. Door niet genoeg verschillende mensen naar voren te schuiven, ben je verantwoordelijk voor het doodmaken van een aantal fantasie-opties bij kinderen.
Raja: We staan aan de vooravond van de verkiezingen, hoe gaan vrouwen, met name vrouwen van kleur, die Kamer straks bestormen?
Devika: Ik ben blij om te zien dat steeds meer partijen vrouwen op de kieslijst hebben. Nu moet er alleen nog op ze gestemd worden. Wat wij met Stem op een Vrouw zeggen is ‘kijk vooral ff verder dan je neus lang is wie er allemaal op die lijst staan’. We hebben op onze site Stem op een Vrouw een overzicht met welke vrouwen allemaal verkiesbaar zijn. Ons advies is om niet automatisch op de eerste vrouw op de lijst te stemmen, want die komen er meestal wel in. Als je kijkt bij de vrouwen die lager op de lijst staan, dan kun je daar iemand zoeken die bij je past. En als we op die manier gaan stemmen, dan worden er als het goed is meer verschillende vrouwen verkozen. En we moeten ervoor uitkijken dat we niet te snel gaan denken: ‘ik vind haar wel goed, maar ik vind haar te heftig’. Laten we beseffen dat we het iemand moeten gunnen of dat we ons eigen ongemak opzijzetten.
Khalid: Waar ligt dat aan denk je? Dat mensen er al van uitgaan dat iets heftig is omdat het anders is?
Devika: Dat is al eeuwenlang gaande. In de tijd van de Verlichting werden schedelmetingen gedaan om te bewijzen dat zwarte mensen dichter bij apen stonden, en probeerden wetenschappers te beargumenteren dat vrouwen minder rationeel waren. Het zit dus superdiep.
Raja: We hebben het net even over de rol van de media gehad, dat het heftig kan zijn voor vrouwen die zich uitspreken tegen sociale ongelijkwaardigheid. Hoe gaan jullie om als die heftigheid vanuit de samenleving via media op die vrouwen terechtkomt?
Devika: We zijn aan het kijken of we een goede handleiding kunnen maken voor politieke partijen hoe ze hiermee kunnen omgaan. Je kunt niet voorkomen dat het gaat gebeuren, maar je moet wel een vangnet hebben. En je moet elkaar leren kennen. Als je daar in je eentje staat en niemand anders kent met wie je erover kunt praten, dan sta je al 10-0 achter. Dus we proberen via trainingen, events en een mentorprogramma te zorgen dat kandidaten elkaar van tevoren kunnen leren kennen. Maar het blijft een flinke taak voor media en social media om hier strengere richtlijnen op te zetten.
Raja: Heb je zelf nog politieke ambities?
Devika: Ja. Op dit moment ben ik heel blij met hoe we het met de stichting doen en kan ik daar veel energie in steken om andere vrouwen de politiek in te helpen, maar in de toekomst hoop ik ook zelf die stap te maken. Ik hou van leidinggeven, en mijn voorbeeld op dat gebied is Hedy d’Ancona, want zij is ooit als activist direct gevraagd als minister. Dat lijkt me interessant, om een bestuurlijke functie te hebben in de politiek.
Communities
We staan als creatief mediabureau voor een spannende periode; we gaan één van onze merken en platforms na 10 jaar rebranden. De Kleurrijke Top 100, die iedereen ondertussen kent als de meest inclusieve lijst die we hebben in Nederland, wordt vanaf vandaag De Community Top 100. ‘Waarom zou je na tien jaar je naam veranderen?!’ horen we jullie denken. Don’t change a winning team? Maar we hebben er wel een beetje over nagedacht, omdat de kern van onze boodschap hetzelfde blijft; representatie in alle lagen van de samenleving en met een top 100, het zichtbaar maken van verschillende leiders uit verschillende communities.
Kleurrijk is een prima woord, net als diversiteit, maar vanuit ons perspectief niet meer dekkend voor de grote maatschappelijke veranderingen anno nu. De roep om sociale gelijkheid, representatie, LGBTQIA+ acceptatie, de BLM-movement en bijbehorende kritische generaties; we staan met z’n allen voor een shift in de samenleving. Een shift in perceptie en in denkpatronen, we eisen in alle lagen van de samenleving gelijkwaardigheid.
De Community Top 100 bestaat als beweging tien jaar, a decade of diversity. Al dekt ook het woord ‘diversiteit’ niet altijd de lading als het gaat om (sociale)gelijkwaardigheid, leiderschap en representatie. Diversiteit is in de praktijk helaas een vrijblijvend woord geworden waarbij (media) bedrijven en organisaties in hun beleid te vaak culturele diversiteit uit het oog verliezen en/of te weinig concrete actie hierop laten volgen. Organisaties voeren gesprekken, brengen statements naar buiten en natuurlijk is de dialoog aangaan belangrijk, maar actie en geïntegreerd beleid is beter. Iftars zijn leuk en verbindend en posts over Pride en Keti Koti zijn noodzakelijk, maar wat gebeurt er verder het hele jaar door? Inclusie, representatie en gelijkwaardige behandeling, daar gaat het om.
Wij creëren vanuit De Community Top 100 content die het verhaal vertelt van verschillende communities en waarbij wij zelf de keuze hebben welke verhalen we vertellen en vooral hoe we dat doen. Met cultuursensitieve context en zonder stereotyperingen. Onze narrative terugclaimen en eigen verhalen vertellen waarbij wij mensen uit onze communities in de jaarlijkse Community Top 100 uitlichten.
Informatie pandemonium
We leven in een digitaal tijdperk waarbij hashtags, trending topics en talkshowoorlogen online worden uitgevochten en belangrijker worden gemaakt dan ze daadwerkelijk zijn. Informatie pandemonium online, namen en shamen met als gevolg een cancel culture, we missen de verbinding en de verdieping. We missen context die verloren gaat in de snelheid van het populisme en die aan kracht verliest in de win om het hoogste woord.
Het gaat om mensen, echte mensen met een verhaal. Verhalen met impact en vooral: verhalen die verteld worden door de eigen community. Men lijkt door deze informatiestroom de realiteit uit het oog te verliezen in deze COVID-19-crisis, maar de meerderheid van de samenleving is zoekende naar positieve verbinding en zoekt elkaar (online) op door het verschil te maken met community stories en impact. Online discussies over complottheorieën daargelaten.
Omdat gelijkheid niet voor iedereen is weggelegd, omdat een juiste representatie in de media en in onze samenleving nog geen feit is en omdat racisme anno 2020 ook een pandemie is die we als maatschappij hopelijk snel samen zullen overwinnen.
Mr & Mrs Oasis
We staan als creatief mediabureau voor een spannende periode; we gaan één van onze merken en platforms na 10 jaar rebranden. De Kleurrijke Top 100, die iedereen ondertussen kent als de meest inclusieve lijst die we hebben in Nederland, wordt vanaf vandaag De Community Top 100. ‘Waarom zou je na tien jaar je naam veranderen?!’ horen we jullie denken. Don’t change a winning team? Maar we hebben er wel een beetje over nagedacht, omdat de kern van onze boodschap hetzelfde blijft; representatie in alle lagen van de samenleving en met een top 100, het zichtbaar maken van verschillende leiders uit verschillende communities.
Kleurrijk is een prima woord, net als diversiteit, maar vanuit ons perspectief niet meer dekkend voor de grote maatschappelijke veranderingen anno nu. De roep om sociale gelijkheid, representatie, LGBTQIA+ acceptatie, de BLM-movement en bijbehorende kritische generaties; we staan met z’n allen voor een shift in de samenleving. Een shift in perceptie en in denkpatronen, we eisen in alle lagen van de samenleving gelijkwaardigheid.
De Community Top 100 bestaat als beweging tien jaar, a decade of diversity. Al dekt ook het woord ‘diversiteit’ niet altijd de lading als het gaat om (sociale)gelijkwaardigheid, leiderschap en representatie. Diversiteit is in de praktijk helaas een vrijblijvend woord geworden waarbij (media) bedrijven en organisaties in hun beleid te vaak culturele diversiteit uit het oog verliezen en/of te weinig concrete actie hierop laten volgen. Organisaties voeren gesprekken, brengen statements naar buiten en natuurlijk is de dialoog aangaan belangrijk, maar actie en geïntegreerd beleid is beter. Iftars zijn leuk en verbindend en posts over Pride en Keti Koti zijn noodzakelijk, maar wat gebeurt er verder het hele jaar door? Inclusie, representatie en gelijkwaardige behandeling, daar gaat het om.
Wij creëren vanuit De Community Top 100 content die het verhaal vertelt van verschillende communities en waarbij wij zelf de keuze hebben welke verhalen we vertellen en vooral hoe we dat doen. Met cultuursensitieve context en zonder stereotyperingen. Onze narrative terugclaimen en eigen verhalen vertellen waarbij wij mensen uit onze communities in de jaarlijkse Community Top 100 uitlichten.
Informatie pandemonium
We leven in een digitaal tijdperk waarbij hashtags, trending topics en talkshowoorlogen online worden uitgevochten en belangrijker worden gemaakt dan ze daadwerkelijk zijn. Informatie pandemonium online, namen en shamen met als gevolg een cancel culture, we missen de verbinding en de verdieping. We missen context die verloren gaat in de snelheid van het populisme en die aan kracht verliest in de win om het hoogste woord.
Het gaat om mensen, echte mensen met een verhaal. Verhalen met impact en vooral: verhalen die verteld worden door de eigen community. Men lijkt door deze informatiestroom de realiteit uit het oog te verliezen in deze COVID-19-crisis, maar de meerderheid van de samenleving is zoekende naar positieve verbinding en zoekt elkaar (online) op door het verschil te maken met community stories en impact. Online discussies over complottheorieën daargelaten.
Omdat gelijkheid niet voor iedereen is weggelegd, omdat een juiste representatie in de media en in onze samenleving nog geen feit is en omdat racisme anno 2020 ook een pandemie is die we als maatschappij hopelijk snel samen zullen overwinnen.
Mr & Mrs Oasis
Oi!
Waarom lukt het de Britten wel? De juiste representatie in het tv-aanbod dus. Van sportpresentatie tot bumpers tot intro, de content in Groot-Brittannië spreekt de jongere cultureel diverse kijker aan. Bijvoorbeeld een avond de voetbal samenvattingen kijken bij Match of the Day, je krijgt een intro van een Zwarte spoken word artiest die ondersteund wordt door beelden van voetbalemotie en communities die ‘club x’ ondersteunen. En dit alles terwijl je beelden ziet van zwarte supporters, sikh supporters die fish & chips naar binnen werken met een lager lurkende Welshman (het stond groot op zijn shirt dus waarom zouden we twijfelen?) en een Hijabi moeder die met haar kinderen naar het stadion gaat. Gewoon, omdat het de realiteit van de samenleving is.
De series van de Britten zitten ook altijd boordevol culturele diversiteit, omdat logisch is gezien de bevolkingssamenstelling van pak ‘m beet Londen, Manchester of Birmingham. Producties met Aziatische vrouwen in de lead zonder stereotyperingen, een Irakese vader die zich bekommert om zijn dochters, géén terrorist is en ten opzichte van zijn Amerikaanse en Britse mede-acteurs de held is (gezien de rol van die twee in de Golf oorlogen niet geheel fictie). En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Het is de reden dat ik liever kijk naar het aanbod van Sky, iTV, BBC of Channel 4 zelfs. Nederlandse tv en haar producenten blijven simpelweg hangen in oude formules die geen aansluiting vinden bij de cultureel diverse Nederlander. De Koerdische-Irakees uit Schagen boeit het niet wat Holland bakt, de Nigeriaanse Amsterdammer zit niet te wachten op Chateau Meiland. Die kijkt liever Famalam op de BBC. Streamgiganten Netflix, en Amazon misschien in mindere mate, weten te verassen met LGBTQIA+ representatie, Zwarte, Turkse, Spaanse, Franse en Italiaanse producties die voor ieder wat wils bieden. Al slaat ook Netflix de plank soms mis zoals onlangs de hashtag #CancelNetflix trending was op Twitter om de omstreden film ‘Mignonnes’ eraf te halen. Twerkende elfjarigen was zelfs voor Nederland te veel.
Hoe komt het dan toch dat er in ons land zo langzaam geanticipeerd wordt op verandering? In aanbod, in de manier van je doelgroep bereiken en simpelweg de tone of voice? Voordat het slecht onderbouwde en te makkelijk gebruikte argument (‘we kunnen ze niet vinden’ – red.) op komt borrelen: we zijn er wel. Dus waarom is er in Nederland behalve FunX niet 1 radiozender die Nederlanders van kleur weten te boeien met inhoud en muziekkeuze? En nee, we doelen hier niet op ‘Urban muziek’ maar gewoon kwalitatief gelijkwaardige zenders die platform bieden aan Zwarte en bruine makers en presentatoren. In Amerika gaan presidentskandidaten tegenwoordig langs bij de show The Breakfast Club op radiozender Power 105.1 om verantwoording af te leggen aan de hosts en hun luisteraars. En dus een interessante doelgroep. Om zo ook de politieke betrokkenheid van de jeugdige generaties te vergroten. En waarom wordt er gedacht dat als je Ali B of Gordon ergens bij betrekt je meteen alle diversiteits-boxes gecheckt hebt?
Kan het zijn dat tunnelvisie en de eigen bubbel de media uitdaagt maar zij het antwoord schuldig blijven? Worden nieuwe makers en nieuwe concepten waar nog wat aan geschaafd kan worden, meteen weggezet als niet herkenbaar omdat het anders is? Is anders zo slecht? Is anders niet juist hetgeen wat als geniaal gezien wordt op het moment dat het aanslaat? Wie neemt er eens het risico en haalt de toekomstige moguls van NL in huis om mee te kijken, schrijven, regisseren en produceren? Want de opmars van de creatieve ‘doe-het -zelvers’ is al op gang, community content wordt gemaakt in de vorm van films, Instagram Live talkshows, podcasts en series. Ook wij hebben genoeg ideeën en verhalen en tel daarbij een talentenpool op die na 10 jaar best wel uitpuilt van de talenten. Want zolang iedereen dezelfde veilige formule blijft hanteren, zapt een groot gedeelte van het land weg.
Khalid Ouaziz aka Mr Oasis
Waarom ik niet meer Twitter
Naast het onderwerp ‘representatie’, zijn er echt andere zaken waar ik (Raja) mij over bekommer. Opwarming van de aarde bijvoorbeeld, schending van mensenrechten, of geopolitieke ontwikkelingen. Deze column gaat over social media en onze collectieve verslaving.
(Ik las trouwen wel dat Gerard Joling met een bekende Marokkaan op stap gaat om zijn ‘pittige uitspraken’ over Marokkanen te onderzoeken, omdat hij denkt dat Marokkaanse vrouwen onderdrukt worden en ‘zich niet mooi mogen opmaken’. Ja, ik verzin het niet, het is blijkbaar een concept van RTL. Alsof Marokkaans Nederlandse makers die kans zelf niet kunnen krijgen om een positief en realistisch verhaal over zichzelf te vertellen. Nee, Joling is blijkbaar de enige die dit kan doen. Entertainment oftewel gieren en brullen. Zie de vorige column voor mijn verdere mening over conceptueel en maatschappelijk sensitief produceren. Deze column gaat dus niet over culturele diversiteit, al is bovenstaande wederom een voorbeeld van hoe men van buiten naar een community kijkt.)
Social media
Ik ben al een paar jaar gestopt met Twitter, omdat ik simpelweg niet (meer) geloof dat wij daar als samenleving sterker of beter van worden. Ooit dacht ik dat Twitter er was om vrij met elkaar van gedachten te wisselen, met maandelijks 2,8 miljoen actieve gebruikers ben je onderdeel van ‘het discours’. Want actualiteit, sociale veranderingen en afstand overbruggen met een Tweet: dit gaat toch hand in hand?
Social media en niet alleen Twitter trouwens, is er niet alleen voor ons vermaak, maar Big Tech klapt vooral in de handjes, inclusief de bijbehorende adverteerders. Want ons online (scroll) gedrag is waarom elke seconde telt. Hoe meer online activiteit, hoe vaker de zakken worden gevuld. Nederland is, net zoals veel andere landen, een data driven economie en naast een democratische rechtsstaat, is Nederland ook op weg om een keiharde mediacratie te worden, als we dat al niet zijn; het idee dat democratische landen vooral geregeerd worden door diegenen die de macht hebben om via de media de publieke opinie te beïnvloeden.
Naast de mainstream media, zijn er ook miljoenen mensen die via alle social platforms denken een relevante meningen te hebben, urenlang ‘discussiëren’, want iedereen is deskundig, scrollen, sharen, retweeten en/of fitties uitvechten met vreemden of verre vrienden. En daarmee bepalen wat er trending is oftewel belangrijk voor iedereen die bezig is met beeldvorming. Terwijl wij als users alleen maar verder beïnvloed worden door Silicon Valley, maar echte (sociale) verandering uitblijft. Verdeel en heers onderwerpen zorgen voor clicks, maar genereren wel meer inkomsten. Social media zijn debet aan een collectieve verwarring in mijn optiek.
Ik geloof dat intermenselijk contact nog steeds leidend moet zijn, ondanks de COVID-19-crisis die het misschien minder makkelijk maakt om contact te leggen met de ander. Misschien moeten we iets meer ons best doen om de ander te begrijpen, middels echte gesprekken en niet met een Tweet of een Facebook update.
De documentaire The Social Dilemma op Netflix geeft een prachtige en alarmerende inkijk in ons online gedrag, de relatie tot de ander, grote tech bedrijven en wat voor effect social media hebben op de psyche van jong en oud. Verontrustend op z’n minst en uiteraard weten wij met z’n allen heel goed dat sociale media meer kwaad dan goed doen. Maar die meldingen op je telefoon he.. En die disclaimers waarin je afstand doet van je privacy, je foto’s eigendom worden van het platform en jouw (locatie)gegevens om worden gezet in centen; die leest bijna niemand.
Massaal onze accounts verwijderen is een utopie, dat weet ik. Maar een paar mensen die een social account verwijderen is al heel wat. Of zoals de computerwetenschapper Jaron Lanier het in de docu zei: “ je accounts verwijderen creëert ruimte voor conversatie, want ik wil dat er genoeg mensen zijn die niet worden gemanipuleerd, maar maatschappelijke gesprekken voeren. Ga uit het systeem, de wereld is prachtig!”
(Is Joling al trending topic?)
Raja Felgata aka Mrs Oasis
Koekoek
Wie naar sport kijkt op een van de Nederlandse zenders ontkomt niet aan een ongezonde portie betweterigheid, namen van spelers, clubs en atleten die in uitspraak mishandeld worden en misschien wel het belangrijkste: vrouwonvriendelijkheid.
Naar Voetbal Inside keek ik voor de hele rel al niet, dus geen inkoppers over transfobie, homofobie of islamofobie, ze hebben het al zwaar genoeg met de poppenkast in leven houden dus, nee.
Wie graag naar voetbal kijkt en ‘koekoek’ hoort denkt natuurlijk meteen aan Sierd de Vos. Tijdens het becommentariëren van voetbalwedstrijden weidt hij graag uit over lokale restaurants, maakt hij spelers uit voor losers en maakt hij geregeld seksistische uitspraken die niet meer van deze tijd zijn. Onschuldige voetbalhumor? Nee. Een voorbeeld over de partner van een oud Barcelona verdediger: “Dani Alves gaat sinds kort met Bar Rafaeli. Das geen bar maar een dame. Met grote uithangborden”. Bloemrijk taalgebruik is één ding, maar om de paar wedstrijden de naam van een vrouw noemen die de kijker dan maar eens moet googelen neigt naar contextuele armoede.
Als we het toch over vrouwen hebben, heeft u ook zo genoten van het WK vrouwenvoetbal? We konden allemaal zien hoe topsportbeleving eruitziet en hoe waardevol contextuele analyses en objectief commentaar kunnen zijn wanneer het door vrouwen wordt gedaan, namelijk zonder ego en met een sterk inlevingsvermogen. Fresia Cousiño Arias al eens aan het werk gezien? Google vooral even. Een top presentatrice die in interviews net een andere insteek heeft dan haar mannelijke collega’s waardoor de spelers uit hun schulp komen zonder negatief oordeel. Ook heeft ze als presentator regelmatig de leiding over verschillende programma’s bij sportzender Fox, waar zij de mannen strak houdt met haar buitengewone kennis van zaken en bijvoorbeeld de laatste feiten over de transfermarkt met hén deelt, en niet andersom. Wat te denken van voormalig Ajax-speelster en Oranje-international Leonne Stentler en oud-zwemster Hassnah Elhage die samen met Marjolein van der Veldt 1920 Clubhouse, de enige podcast in Nederland over vrouwenvoetbal maken en presenteren. Ook als analist is Leonne net als Fresia ijzersterk maar van mij mag de opmars van vrouwen in de verslaggeving wel een boost krijgen.
Wat tenenkrommende uitspraken betreft, Southampton is bijvoorbeeld geen ‘Saus-hemten’, Ligue 1 blijft een uitdaging en de naam van de Egyptische Liverpoolspits Mo Salah is niet zo fonetisch als je zou denken. Tijdens de Africa Cup werd de naam van de Marokkaanse middenvelder Houssine Kharja, zonder ‘Franse j’ uitgesproken waardoor zijn achternaam plotseling een ‘onhandig’ woord (Kharya betekent number 2) werd in het Marokkaans Arabische dialect. We hebben toen maar snel de betreffende commentator op Twitter aangesproken hierover die blij was met de feedback en in de tweede helft de naam Kharja goed uitsprak.
Terug naar het echte probleem: als tennis grootheid Serena Williams een uitspatting heeft wordt ze weggezet als krankzinnig en agressief, doet Novak Djokovic hetzelfde dan is hij gepassioneerd en heeft hij een winnaarsmentaliteit. De eeuwige dubbele standaard. Onlangs ging ook Koert Westerman onderuit bij een wedstrijd van Jong PSV toen de vrouwelijke clubarts Suzanne Huurman in beeld kwam. Een vrouw die als clubarts bij PSV werkte en de medische staf bij de vrouwentak van Real Madrid gaat leiden. Als sportprofessional je werk doen maar toch gereduceerd worden tot je uiterlijk en je sekse. Zien we het patroon al? Zolang alleen mannen het hoge woord hebben bij sportverslaggeving blijven de kroegclichés en de ongelijkheid in stand, dat is pas koekoek.
Khalid Ouaziz (Mr Oasis)
#CommunityContent
Onze laatste column voor De Week van. De afgelopen week was bijzonder voor ons, omdat we begin deze week de aftrap hebben gegeven voor De Community Top 100. Wij beseffen dat de meeste redacties, makers en producenten nog niet helemaal in het vizier hebben hoe om te gaan met de nieuwe generatie verhalen, andere makers of producenten en dus andere perspectieven. Vaak wordt nog in de val getrapt van makkelijke vooroordelen en producties over die community, die de juiste representatie niet per se goed doen.
Eerder deze week stipten wij kort het nieuwe programma van RTL aan met Gerard Joling die de Marokkaanse gemeenschap beter wil leren kennen, omdat hij naar eigen zeggen pittige vooroordelen heeft. Wij beginnen (helaas) weer over dit programma, omdat in deze week de online ophef vanuit de Marokkaanse gemeenschap, groot is.
Geen enkele Marokkaanse Nederlander in ons netwerk heeft de behoefte om hier aan mee te werken, simpelweg omdat het verhaal over de Marokkaanse gemeenschap niet verteld hoeft te worden door het perspectief van Joling. Heeft RTL het niet begrepen? Joling en de Buitenlanders, dat je die term nog gebruikt in 2020 en in gesprek wilt met een groep die in Nederland geboren is om ‘zijn vooroordelen’ te bespreken, klinkt echt als cognitieve dissonantie.
Beste Peter van der Vorst, er ligt al een paar weken een concept van ons bij RTL over dezelfde doelgroep, maar dan vanuit ons eigen perspectief. Misschien is de insteek niet vooroordeelbevestigend of plat genoeg? Hoe dan ook is het prettig als wij en andere makers als community driven producenten serieus genomen worden met ideeën en pitches.
Aan de andere kant; we zien een positieve opkomst van verandering. Verandering van toon, van gezichten, van kwalitatieve content en van initiatieven die de maatschappelijke cohesie bevorderen. Initiatieven zoals De Buddy Film Foundation die gevluchte filmprofessionals koppelt aan hun Nederlandse collega’s. Professionals die naar Nederland zijn gevlucht en hier hun passie voor creatie weer vorm kunnen geven.
Of de jonge Syrische YouTube-ster Obada Kheireddin, die vanuit Angeren (Gelderland) samen met zijn broer vlogs opneemt die miljoenen keren bekeken worden in de Arabische landen. Hier nog een naam om rekening mee te houden: Aminanta Minte, founder online magazine Alien Mag.
Het merendeel van de verhalen wordt geschreven door vrouwen van kleur. Haar redactie is letterlijk het antwoord op de vraag waar die journalisten en redacteuren van kleur zijn. Of Brahim Lakhal, de liefdevolle broer die wekelijkse vlogs maakt samen met zijn broertje Bilal, die het syndroom van Down heeft. En genomineerd voor de Gouden Televizier-Ring in de categorie online videoseries. Zoals we in onze eerste column al aanstipten, communities die geen platform hebben waar ze zichzelf in herkennen, creëren er zelf een.
En niet omdat we hier nu een week onze columns hebben gepubliceerd, maar ook Broadcast Magazine maakt stappen. Bij het openslaan van het blad zien we kleur, jonge makers en niet geheel onbelangrijk: BM deelt zijn platform en bereik omdat ze snappen dat het elkaar sterker maakt.
Als wij het hebben over #CommunityContent, dan bedoelen wij content die herkenbaar is voor de doelgroep die, om het kort door de bocht te zeggen, niet wit is. De doelgroep die verhalen uit de eigen community niet ziet, leest of hoort en klaar is met het stereotype beeld dat bij marketing en media op repeat staat.
De formules en formats zijn uitgekauwd. Next! Positieve verandering begint aan de top, dus aan de programmamanagers, producers en John de Mol’s van het land: deel je platform voordat je eigen platform wordt ingehaald door community content.
Op 6 oktober presenteren wij tijdens de Dutch Media Week in Beeld en Geluid een talkshow over het onderwerp ‘representatie’. Zien we jullie daar?
Raja Felgata & Khalid Ouaziz
Mr & Mrs Oasis
De tiende editie van De Community Top 100 wordt op 1 oktober gelanceerd, met een voorpublicatie in de Volkskrant en de mediatoplijst in BM van oktober. De hele lijst is dan hier te vinden https://issuu.com/decommunitytop100
